... Ήταν βράδι. Ένα ανέπαφο βράδι
του Μάη. Κι Αυτός είχε περάσει τα «σύνορα» κι ανέβαινε τώρα βιαστικός την Αποστόλου
Παύλου. Η μυρωδιά της σαλκιμιάς που μοσκοβόλαγε στον αυλόγυρο της Ροτόντας τον
χτύπησε έντονα στα ρουθούνια. Σταμάτησε για ένα λεπτό κι ανάσανε βαθιά, άπληστα,
σαν νάθελε να χωρέσει μέσα του όλη την δροσεράδα του βραδιού, όλη την γλύκα της
άνοιξης. Πρώτη φορά, ύστερα από τόσες βδομάδες ασφυξίας, ένοιωθε τις αισθήσεις του να υπάρχουν. Σήκωσε το κεφάλι
του ψηλά και κοίταξξε το μιναρέ που η κορφή του γαργαλούσε τ’ αστέρια. ...
Απόσπασμα από την τριλογία «Το Φύλλο,
το Πηγάδι, το Αγγέλιασμα»
(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου