ΧΟΝΔΡΟΣ ΚΑΤΣΙΑΝΗ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ 

Θεσσαλονίκη, μάνα μου,
αφήνεις τα παιδιά σου,
για τροβαδούρων αγκαλιές
που ζούνε μακριά σου.
Δεν τραγουδούν για σένανε
τον ψεύτικο έρωτά τους.
Φροντίζουνε την τσέπη τους
χαϊδεύοντας τ’ αυτιά σου.
Χαμένος μες στην κίνηση
γυρεύω τον σφυγμό σου
μακριά απ’ τους νεόπλουτους
των κατηχητικών σου.
Η αγάπη χτίζει όνειρα
στης γκρίνιας το σκοτάδι
κ' είναι η σιωπή σου, μάνα μου,
το πιο γλυκό σου χάδι.
Έχεις ρυτίδες και ακμή,
φάσκεις και αντιφάσκεις,
με νοσταλγίες δεν μπορείς
να σβήσεις τις εντάσεις.

- Ό,τι είμαι το χρωστάω στη μάνα μου, είπε ο αυτιστικός. 

Από το σιντί του Δημοσιοϋπαλληλικού Ρετιρέ: Ψηφίστε το συνδυασμό ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΑΡΧΙΑ (2005)

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)