ΤΑΚΗΣ ΣΙΜΩΤΑΣ

....
Χρησιμοποιώντας σαν σημάδι το φουγάρο της Υφανέτ, προσπαθήσαμε τότε να προσδιορίσουμε και τη θέση της γειτονιάς μας. Μόνο που κάνοντας αυτή τη δουλειά, καταλάβαμε που οφειλόταν ένα μεγάλο μέρος από το φόβο ή καλύτερα από τον ίλιγγο, που μας προκαλούσε όλη αυτή η ομορφιά. Η οδός Καραϊσκάκη, τα σπίτια μας, οι γονείς, τ’ αδέρφια, το Ένατο Δημοτικό Σχολείο, το Φάληρο, η Αγία Τριάδα, ο ΑΠΟΛΛΩΝ, και το ΠΑΤΕ, παύαν σιγά σιγά να έχουν σχέση μ’ αυτό στο οποίο ζούσαμε μέχρι τότε και που το ξέραμε πολύ καλά και γίνονταν, από κει πάνω που τα αντιμετωπίζαμε, κομματάκια του πανέμορφου αλλά τρομερού μαζί πανοράματος της Θεσσαλονίκης – ενώ την ίδια στιγμή, αυτή η πρωτοφανής όσο και απρόσμενη και αλλόκοτη διάσταση που αποκτούσε ο κόσμος μας, μας έκανε να νιώθουμε σαν άνθρωποι χωρίς καταγωγή. ...
Από το μυθιστόρημα Ο ΛΑΚΚΟΣ

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)