ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΖΟΥΡΑΡΙΣ

... Πίσω από το ταψί, το σάμαλι, τον γέρο και τα παιδιά, υπήρχε μισοβουλιαγμένη σαν σε βάλτο μισολασπωμένο, η εκκλησία.
Δεν έμοιαζε όμως με τις άλλες, τις κεραμιδένιες παιχνιδιάρες. Αυτή ήταν μακρουλή και κοντόχοντρη, μισή στον βούρκο μέσα και μισή από πάνω πλαδαρή, ίδια κι όμοια με τις αποθήκες της πόλης στο λιμάνι και τον σιδηροδρομικό σταθμό. Η εκκλησία ήταν βρώμικη, σβυσμένη κι άσχημη.
Κάθε κάποια Κυριακή οι οδηγίες του Υπουργείου οδηγούσαν εκεί, στην ασχήμια, τα παιδιά του Σχολείου, παστωμένα, στοιχημένα, για να κάνουν καλά ελληνόπουλα. Όλα τα παιδιά που είχαν δραχμές για να πληρώσουν, πήγαιναν με χαρά στον εκκλησιασμό, πρώτον, γιατί αλλοιώς θα είχαν απουσία και δεύτερον, γιατί εκεί υπήρχε το σάμαλι. Τι χαρά ήταν αυτή, γι’ αυτά τα παιδιά! ...
Απόσπασμα από το παραμύθι «ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΑΜΑΛΙ Η ΑΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟΣ»

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)