ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΟΣ

Η επιστροφή

… μα ό,τι είναι πάρα πολύ ωραίο είναι γένους θηλυκού: Μάνα, Γυναίκα, Θάλασσα, Θεσσαλονίκη, Φιλία, Ανδρεία, Ανατολή. Από μικρός είχα μια έμφυτη αγάπη σ’ όλα αυτά, μιαν υπερβολική αδυναμία και δε μ’ ένοιαξε σταλιά όσες φορές κατηγορήθηκα πως μ’ έσερναν απ’ τη μύτη, ούτε και ποτέ μου προσπάθησα ν’ αντισταθώ στις συγκινήσεις, στις περιπέτειες ή στις πίκρες που μου πρόσφεραν, μια ταλαιπωρία ψυχική ή σωματική που πολλές φορές την αναζητούσα κιόλας. Ασκούσαν πάντα πάνω μου μια γοητεία μαγική και μιαν απόλυτη εξουσία, δάσκαλοι και παράλογοι οδηγητές συνάμα, που και στις χειρότερες στιγμές μου δεν ύψωσα ποτέ φωνή εναντίον τους ή κατάρα. Ευλογημένα να ’ναι όσο ζω, να ’χουμε τη δύναμη να με ταλαιπωρούν και να τα ταλαιπωρώ, να παίζουμε τη ζωή μας.

…

Από τη συλλογή «Τα καλά παιδιά»,

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)