ΣΤΕΦΗ ΚΟΡΤΗ-ΚΟΝΤΗ

... Νωρίς το απόγευμα η Θάλεια με τη Λίτσα βγαίνουνε για βόλτα στην παραλία. Κάνει κρύο, όμως ο ήλιος λάμπει και η θάλασσα είναι ήρεμη, λάδι. Τους αρέσει η θάλασσα, η μυρωδιά της, η άπλα της, τα καράβια της, αλλά και γιατί τους θυμίζει πολύ τη Σμύρνη. Έτσι ήτανε και η Σμύρνη που άφησαν πίσω τους, μια μεγάλη παραλία με ωραία αρχοντικά, ιδανικός περίπατος τα’ απογεύματα. Βέβαια η Σμύρνη ήτανε πιο μεγάλη και πολύ πιο κοσμοπολίτικη, όμως η θάλασσα είναι κι εδώ το ίδιο γαλάζια.
Τα κορίτσια μιλάνε ασταμάτητα, ο χρόνος δεν τους φτάνει για να τα πούνε όλα, θα μείνουν πολλά ακόμη για να τα γράψουνε στα πυκνά γράμματα που ανταλλάζουν σε εκείνες τις στενές γραμμωτές κόλλες αλληλογραφίας με κομψά καλλιγραφικά γράμματα... Και θα μείνουν πολλά ακόμη για να κουβεντιάσουν την επόμενη φορά που θα συναντηθούν... Η Θάλεια και η Λίτσα ξάφνου σταματούν, ο ουρανός αρχίζει να κοκκινίζει, ο ήλιος θαρρείς μεγαλώνει και κατεβαίνει σαν για να βουτήξει στη θάλασσα πίσω από τον Όλυμπο. Το ηλιοβασίλεμα εδώ στη Θεσσαλονίκη είναι πάντα ώρα μεγάλη, μαγική...
Από το μυθιστόρημα ΑΠΟ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΙΑ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ 

 (Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)