ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

....

          Όταν ο καιρός το επιτρέπει βγαίνει για μια βόλτα, στους ίδιους δρόμους της πόλης που περπάτησε μια ζωή. Εκεί στην Τσιμισκή ή την παραλία με βήματα όλο και πιο αργά, όλο και πιο δισταχτικά και συχνά σταματήματα για μια ανάσα, για καινούρια δύναμη. Βυθισμένος πάντα στις σκέψεις του, στους δικούς του κόσμους, που δεν τους είδαμε, τους κράτησε για λογαριασμό του. Μπορεί και να τον συναντήσετε σ’ αυτές τις όλο και πιο σπάνιες πεζοπορίες του. Παραμερίστε με σεβασμό, περνάει μια από τις ένδοξες σημαίες μας, περνάει ο μέγας άγνωστος, ο σαρκαστής. Περνάει ένας νικητής, άλλοτε.

          Δεν πρόλαβε το 1994.

          Κάπου εκεί κοντά στα τέλη του 1993 μια αγγελία στη «Μακεδονία» καλούσε φίλους, γνωστούς και συναδέλφους, να συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία «το διακεκριμένο ποινικολόγο, τον εκλεκτό συνάδελφο, φίλο και παππού».

          Οικοδεσπότες στην πρόσκληση, ο δικηγορικός σύλλογος, οι συνάδελφοι, και ο εγγονός.

          Αυτό το τελευταίο πύκνωνε το μυστήριο. Εγγονός, από πού, πώς και πότε; ...

Απόσπασμα από το διήγημα ΣΑΡΚΑΣΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)