ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

Ο ΛΑΚΚΟΣ

Ξεκινούσε από τα νταμάρια της Δόξας, από όπου μάζευε τα απόνερα του Σέιχ-Σου. Περνούσε κάτω από την οδό Νοσοκομείων και κατηφόριζε προς τη λεωφόρο Στρατού, έχοντας δεξιά τους στρατώνες του Πεντηκοστού Συντάγματος και αριστερά παλιά τουρκόσπιτα με αυλές. Πριν τη λεωφόρο στένευε για να περάσει κάτω από τη θολωτή γέφυρα. Μετά, αφού έκανε ένα ζιγκ-ζαγκ, τραβούσε κατευθείαν για τη θάλασσα, αφήνοντας πίσω τις αλάνες της παλιάς ΄Εκθεσης από τη μια και από την άλλη νεώτερα σπίτια, πολλά νεοκλασικά. Kisla Deresi (Λάκκος της Βοσκής) τον ανέφεραν οι γραφές. Χείμαρρο Λύτρα ή Στρατηγείου τον σημείωναν οι τοπογραφικοί χάρτες. Στη γειτονιά όλοι τον έλεγαν λάκκο. Στενά δεμένη ήταν η γειτονιά με το λάκκο. Οι παλιότεροι έλεγαν ότι ο λάκκος και η γειτονιά ξεκίνησαν μαζί την ύπαρξή τους.

     Το σίγουρο είναι ότι, όταν το τελευταίο μικρό σπιτάκι της γειτονιάς, το δικό μας, δινόταν για αντιπαροχή γύρω στο ’72, τότε και ο λάκκος έπαψε να υπάρχει. Πρώτα έζωσαν την κοίτη του με μεγάλες τσιμεντένιες σωλήνες. Τεράστια φορτηγά κουβάλησαν  εκατοντάδες κυβικά χώμα, μέχρι που τον σκέπασαν τελείως. Μετά, αφού μπουλντόζες έστρωσαν και πάτησαν για μέρες το χώμα, έπεσε σύντριμμα και άσφαλτος. Συνεργεία του Δήμου με σκάλες κάρφωσαν στις γωνιακές πολυκατοικίες το όνομα του νέου δρόμου: «Λυσιμάχου Καυτανζόγλου».

Από τη συλλογή 15 μικρών πεζών Ο ΛΑΚΚΟΣ

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)