ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΠΑΚΙΡΤΖΗΣ

...

            Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη έζησε μιαν ολόκληρη ζωή στην πόλη αυτή χωρίς ποτέ να απομακρυνθεί ουσιαστικά από αυτή. Έτσι πέρασαν από πάνω του όλες οι μεταλλαγές και οι μεταμορφώσεις της. Είναι κάτι σαν ριζικό, από τα μέσα του περασμένου αιώνα, η πόλη αυτή να μεταλλάζει συνεχώς, να μην κατασταλάζει σε κανένα πρόσωπο, αν και δόθηκαν αρκετές ευκαιρίες, να εξυπηρετεί σκοπιμότητες και συμφέροντα, μασκαράς κατάντησε, όλα αυτά πέρασαν από πάνω του. Είναι κι αυτός πια ένας από εκείνους τους περασμένους που μέρα με την ημέρα έβλεπε, νιος αυτός, να αλλάζουν και να γερνούν, να συρρικνούνται μέσα στους ίδιους και ίδιους δρόμους, ώσπου να χάνονται και κανείς να μη μιλάει πια γι’ αυτούς.

            Ήταν χρυσός κανόνας. Θυμόταν το Πανεπιστήμιο. Τη μεγάλη βαριά καγκελόπορτα. Το κεντρικό κτίριο, «Μούσαις Χάρισι Θύε», και ύστερα τα νεότερα, η Φυσική, το Χημείο, ύστερα το Πολυτεχνείο. Έφτανε τότε λίγο, κάπου να διακριθείς, κάπως να φανείς πως ξεχωρίζεις από τους άλλους και σου κολλούσαν το επιτιμητικό επίθετο. Δεν ήταν κάποια πράξη συγκεκριμένη, ανήκες, οργανωμένος δεχόσουν εντολές για εφαρμογή και εκτέλεση. Τίποτα από αυτά∙ απλώς γιατί έτσι σε είχε η μάνα σου αναθρέψει και ξεχώριζες από τους άλλους.

Απόσπασμα από το  ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

  

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)