ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΤΑΣ

…Στέκομαι καρτερικά έξω από το φωτιζόμενο μαγαζί με τα ηλεκτρικά είδη κι ακούω το «ω, γλυκύ μου έαρ» εκστασιασμένος. Ανάμεσα σε προσκόπους, ψάλτες και καλοντυμένα γυμνασιοκόριτσα, διακρίνω παλιούς Χαριλιώτες, εξαφανισμένους από προσώπου γης εδώ και χρόνια. Τρακέρνω και καμιά συμμαθήτριά μου απ’ το δημοτικό κι αμέσως ψάχνω να εντοπίσω σε πρόσωπο και μέτωπο τα πρώτα τραβήγματα, τις πρώτες ενδείξεις φθοράς απ’ τα κουτσούβελα που σέρνει και τις πολλές σκοτούρες.

          «Στου Μπασιάκου, στις εννιάμισι!» Είναι το μήνυμα, το σύνθημα, η συμφωνία της ημέρας. Το σημείο συνάντησης των τριών επιταφίων του Χαριλάου –παλιά, νέας Οσίας Ξένης και Ρώσικης εκκλησίας. Μπροστά στο πολυκατάστημα ηλεκτρικών ειδών θα στηθούν ξανά οι χορωδίες και θα ψάλουν για το Μέγα νεκρό. Κόσμος, συνωστισμός, θλίψη, κεριά, κατάνυξη αλλά και κουτσομπολιά και σχόλια. Ματιές απίστευτες, όλο νόημα. Μια μυστική συνωμοσία.

          Ακούω τις μαγικές ψαλμωδίες, μυρίζω τις ανοιξιάτικες ευωδίες και στρέφω το βλέμμα μου στον επί ξύλου κρεμάμενο Ιησού. Έχω την αίσθηση πως, ακούγοντας τόσες φορές απ’ το πρωί την ίδια φράση, λοξοκοιτάζει και Κείνος στη βιτρίνα τα καινούργια στερεοφωνικά, σε τιμές ευκαιρίας.

Απόσπασμα από το αφήγημα «Συνάντηση επιταφίων»  της συλλογής αφηγημάτων «Το ίδιο έργο της ζωής μου»

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)