ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΑΥΛΙΩΤΗΣ

....

Αλλά γιατί ο Δαίδαλος μου είπε πως δεν τα έκανα όλα τέλεια; Ποιο ήταν αυτό το κάτι που μου είχε διαφύγει;

   Και έπειτα, ποιος ήμουν εγώ που αποφάσιζα για ζωή και για θάνατο; Από πού πήρα τέτοια εξουσία; Αμφισβήτησα τις θεσμοθετημένες αρχές, λοιδόρησα την εντεταλμένη για τούτη την περίπτωση κρατική εξουσία, ερεύνησα χωρίς να έχω το δικαίωμα την προσωπική ζωή των εμπλεκομένων, θεώρησα ύποπτους εγκληματικών πράξεων κάποιους αμέτοχους και αθώους, αρνήθηκα την ειλικρίνεια των μαρτυριών τους, προσπάθησα να διεισδύσω στην ψυχή και το μυαλό τους, έπαιξα με την ύπαρξή τους, τους παγίδεψα, τους πίεσα, τους έθιξα βάναυσα, υπερέβην κατά πολύ το μέτρο, διέπραξα ύβρη.

  Στον Λευκό Πύργο είχε φως, κίνηση και φασαρία. Τώρα πια το σύνδρομο του σκορπιού με ταλαιπωρούσε έντονα, αλλά δεν αποφάσιζα ακόμα να πάρω το δρόμο της λύτρωσης. Το ένοιωθα πως είχα ακόμα σοβαρές εκκρεμότητες, που έπρεπε  να κλείσουν. Και έκανα κουράγιο, μήπως και δω την τελευταία λάμψη που θα με οδηγούσε στην αλήθεια. Αφού έκανα εκεί τριγύρω μερικές άσκοπες βόλτες, πήρα ασυναίσθητα τον δρόμο προς τη Λεωφόρο Στρατού, τον δρόμο που οδηγεί στο θέατρο.

          Αλλά γιατί ο Δαίδαλος μου είπε πως δεν τα έκανα όλα τέλεια; Ποιο ήταν αυτό το κάτι που μου είχε διαφύγει;  .....

Απόσπασμα από το αστυνομικό μυθιστόρημα «ΟΛΕΘΡΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ»,

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)