ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ

ΤΟ ΠΟΔΙ

Άγριος χρόνος. Η ταχύτητά του έχει απίστευτη βραδύτητα. Πρέπει σε μία ώρα-τόσο διαρκεί το διάλλειμα της δουλειάς της- ν’ ανέβει τον ανήφορο από Αριστοτέλους ως το Επταπύργιο με τα πόδια, να βυζάξει το μωρό της, και πάλι πίσω. 12 η ώρα, μεσημέρι. Κάνει αταξίες ο μετρητής του χρόνου, πολύ λίγος για το πήγαινε έλα της, αβάσταχτος για το πρησμένο πόδι,  την κομμένη ανάσα. Η κούραση μαχαιριά στην πλάτη, γι αυτό αργός. Ξεδιπλώνεται μέσα στην βουερή ζέστη, βουνό μπροστά της, τυλίγεται, σφίγγει τον λαιμό της,  πίνει αίμα. Αυτή την ώρα που εκείνη τρέχει με τον ιδρώτα να  τσούζει, οι άλλες εργάτριες στο καπνεργοστάσιο θα τρων το φτωχικό κολατσιό τους, κι αυτή άφαγη, να προλάβει, λάχα λάχα την ανηφόρα. Να πάει να βυζάξει και σαν τρελή να πάρει τον κατήφορο να φτάσει πριν χτυπήσει το κουδούνι, ξανά στη δουλειά. Ούτε λεπτό για μιαν ανάσα.  Νηστική,  με βογγητά σ’ ένα συνεχόμενο χρόνο, όχι για μια φορά, μα κάθε μέρα αυτό, σβαρνώντας σώμα και ψυχή, παλεύοντας μ’ αυτόν τον ανελέητο. Μουσική εφιαλτική το τρέχα, τρέχα. Μη σταματάς, το δευτερόλεπτο δεν είναι λουλούδι, είναι σφυρί στα μηνίγγια. Το αριστερό της πόδι έχει ψυχή και κλαίει. Φλέβες φίδια, θρόμβοι φιλιά του  χυδαίου χρόνου πάνω του. ...

Από τη συλλογή διηγημάτων ΑΓΡΙΟ ΒΕΛΟΥΔΟ

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)