ΠΑΝΟΣ ΘΑΣΙΤΗΣ

 Δυτικά προάστια

Στ' αριστερά ο ηλεχτρικός πορτοκαλιώνας. Χειμώνα - καλοκαίρι
ανάβει κάθε νύχτα, αυτό το περιβόλι.
Βουνό από άδειο πετροκάρβουνο, το αίμα του καμένο, καπνός και σφυρίγματα
κι έργο για το καλό και το κακό, ξετελειωμένα. Σωροί τα κυβικά
του σκοταδιού, ξετροχιασμένα τραίνα, άχρηστο υλικό, το φάντασμα
του μηχανοδηγού ανάμεσα στις ράγιες και τ' άλογο μαρμαρωμένο,
οι ράγιες δένουν και χωρίζουν, στιλπνές ολόγυμνες ψυχές
κάτω απ' το νικέλινο φεγγάρι, ελίσσονται, αδιάκοπα φεύγουν - γυρίζουν
και δε γυρίζουν, βουλιάζουν στ' απροσδόκητο σκοτάδι, κι όλα
τα μαντήλια σταματημένα ξαφνικά στον αέρα∙
απολιθωμένη στρώση του χιονιού από παλιούς χειμώνες.

Πιο κάτω η Σίβυλλα του κάμπου, η λάσπη του Δέλτα
η νεκρή θάλασσα που μαντεύεις, γιατί είναι νύχτα
κι η νύχτα φέρνει κι αυτή το δικό της σκοτάδι
κι η μαντική, το μόνο φως που σου δόθηκε να πορεύεσαι,
να περάσεις ψηλαφώντας την ψυχή του δροσερού καλαμιώνα,
στο ποτάμι, που από κύκλο σε κύκλο κατεβαίνει
γυρεύοντας τη θάλασσα, τη μητέρα.

*

…

Από τη συλλογή Εκατόνησος

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)