ΣΠΥΡΟΣ ΒΟΥΓΙΑΣ

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΠΑΝΑΛ

           

            Στο γήπεδο πήγα πρώτη φορά το 1958, σε ηλικία 6 χρονών. Ανηφορίζαμε με τα πόδια προς την Τούμπα και στο γεφυράκι της «Υφανέτ» άκουσα από μακριά τα μεγάφωνα που παίζανε το «Απόψε φίλα με». Τότε ο θείος μου ήταν ακόμη φοιτητής και προσπαθούσε να με βάλει χωρίς εισιτήριο. Θυμάμαι κάθε φορά την αγωνία στα τουρνικέ, τους άγριους φύλακες που ζητούσαν «παιδικό», ώσπου μ’ αφήναν να μπω όταν είχε πολύ κόσμο και οι πιο πίσω σπρώχναν και φώναζαν για την καθυστέρηση.

            Από τότε και για πολλά χρόνια ένα πρόβλημα που προσπαθούσα να λύσω πριν κοιμηθώ ήταν πώς να μπαίνω στο γήπεδο χωρίς εισιτήριο. Τελικά δεν μπόρεσα να βρω τίποτα καλύτερο από το εξής: παρακαλείς το φύλακα να σε αφήσει να μπεις, για να ψάξεις, υποτίθεται, επειγόντως κάποιον. Για να πεισθεί του αφήνεις κάτι (ρολόι ή ταυτότητα). Αφού περάσεις, βγαίνεις από διπλανή θύρα λέγοντας στο φύλακα πως θα επιστρέψεις και να σε θυμάται. Τότε πηγαίνεις (απέξω) και παίρνεις από τον πρώτο το ενέχυρο, λέγοντάς του ότι έγινε η δουλειά σου, τον ευχαριστείς, μετά επιστρέφεις κανονικά και μπαίνεις από την είσοδο που βγήκες προηγουμένως. Αν το δοκιμάσει κανείς, τον παρακαλώ να μου πει τι έγινε, γιατί δεν τόλμησα να το προσπαθήσω ποτέ και έχω μείνει μεε την περιέργεια. ...

Απόσπασμα από το τη συλλογή ποιημάτων και πεζών ΑΔΕΙΕΣ ΚΕΡΚΙΔΕΣ   

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)