ΕΛΕΝΗ ΜΕΡΚΕΝΙΔΟΥ

Θάνατος σαν Θεσσαλονίκη

...

Με δύσκτητο
μόνο στα χείλη της κτέρισμα
το τέταρτο της σελήνης
          παγκόσμιο αμυντικό
η αχειροποίητος
                    συστέλλεται∙

η αλκυών πνέοντας
τη λοισθία μέσα άρμη
από την ψευδαίσθηση, τη θερμαϊκή
όμορφη μέρα, να μυθεύεται
κάθε ατομική ανέχεια, έριξε
την ποντία πέτρα στον θρύλο της∙

στα φανάρια τυφλά της αριστο-
τέλους μάγια θα λύνουν θα δένουν
τους απλανείς
σκοτεινούς γοητευμένους του παζαριού∙
διαιωνίζοντας την εκφορά

στην πιο έκφυλη πόζα, φιλόζωοι
οι σύντροφοι υπήρξαν μονάχα
για να μεταμορφωθούν
από αντίγονο φως, σαν ανταύγειες
στην ευπρέπεια που μια
                    κίρκη εσωτερικά
                                  μονολόγησε.

Από τη συλλογή «Η νοσταλγία μια δροσερή μηχανή των οδυσσέων»

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)