ΤΟ ΒΙΟΛΟΝΤΣΕΛΟ
…
Ένα
γλυκό πρωινό του Ιουνίου, τότε στα χρόνια της γερμανικής κατοχής στη
Θεσσαλονίκη, η μικρή ορχήστρα του κέντρου «Καζίνο» συνέχιζε την καθημερινή της
πρόβα για το βραδινό πρόγραμμα. Ο
μαέστρος Μωυσής Λεόν, που όλοι τον φώναζαν Σάμυ, ήθελε πάντα να έχει έτοιμη την
ορχήστρα του, για να είναι σίγουρος πως θα μπορούσε ν’ αποσπάσει απ’ αυτήν ό,τι
καλύτερο μπορούσε ν’ αποδώσει. Άλλωστε κάθε λίγο και λιγάκι επιχειρούσε και
κάποιες ανανεώσεις, ώστε αυτοί που θα έρχονταν για δεύτερη και τρίτη φορά στο
μαγαζί να μην υποχρεώνονται ν’ ακούσουν το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα. Οι μουσικοί
της ορχήστρας είχανε αποδεχθεί αυτόν τον πρόσθετο κόπο της πρωινής πρόβας,
γιατί κατανοούσαν την επιθυμία του μαέστρου τους να θέλει πάντα να παρουσιάζει
με τον πιο τέλειο τρόπο τα κομμάτια που παίζανε. Κι αυτό γιατί τον θαυμάζανε
και ταυτόχρονα τον σεβόντουσαν, γιατί ο Σάμυ ήτανε βιρτουόζος του βιολοντσέλου,
με πτυχία αρμονίας και φούγκας, κι είχε κάθε δικαίωμα να επιδιώκει εκτελέσεις
αντάξιες της δεξιοτεχνίας και των σπουδών του. ...
Από τη συλλογή διηγημάτων Μια βραδιά στο Επταπύργιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου