... Και ξημέρωσε Σεπτέμβρης,
με μια θάλασσα γαλήνια, έναν ουρανό κατάλευκο, και στο βάθος μια λουρίδα με ξηρά
σκουρόχρωμη, ύστερα η πόλη πιο πολύ στο άσπρο και στο καφετί, και στα δεξιά το
πιο ψηλό βουνό της, που σκιαζόταν κι ήταν τώρα μαυροπράσινο, πίσω τους γαλακτερή
η θάλασσα, ένα πέλαγος σχεδόν γαλήνιο και στ’ αριστερά τους πάλι τα βουνά, όπου
ο Φώτης «είναι χιονισμένη η κορφή του Όλυμπου». Και σε λίγη ώρα ήταν μες στην αγκαλιά του κόλπου,
όπου άπλωνε η γης το χέρι της κι ήταν σαν να τους μηνούσε, τώρα είσαστε δικοί
μου, γιατί όντως άρχισαν να φαίνονται τα σπίτια, δυο καΐκια διασχίζανε νωχελικά
τη θάλασσα και πιο πέρα λάμναν δυο κουρήτες, φαίνονταν οι κωπηλάτες που αγωνίζονταν,
τώρα λέγαν «να ο Λευκός Πύργος», και λαχτάρησε ο Φώτης, ένιωθε λιγούρα, ένα είδος
πόνου πάνω από τη ζώνη, στα αρισττερά, και σκεφτόταν μοιάζει σαν να με τσιμπάει
η καρδιά μου, και ξεσφίχτηκε. ...
Απόσπασμα από το «Η μεγάλη πλατεία»
(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου