βραδυνή έξοδος
Βγήκε έξω κατεβαίνοντας δυο δυο τα σκαλοπάτια. Στην
αρχή ήταν σα να ’πεσε πάνω σ’ ένα τοίχο. Στάθηκε απότομα. Έκλεισε μια στιγμή τα
μάτια του σα να ’θελε να συγκεντρωθεί για να επιχειρήσει κάτι σπουδαίο και προχώρησε
με κανονικό βήμα. Στη γωνία Αγίας Σοφίας τάχυνε το βήμα του για να φτάσει
γρηγορότερα στην παραλία. Περνώντας κάτω από το μπαλκόνι της σήκωσε το κεφάλι
του, παρόλο που ήξερε ότι έλειπε σε ταξίδι – έτσι, από συνήθεια. Κοίταξε λίγο τις
εικόνες έξω από τον κινηματογράφο καθώς και μερικές βιτρίνες κι έφτασε στη θάλασσα.
Μετά άρχισε να περπατάει αργά αφήνοντας το βλέμμα του στον απέραντο σκοτεινό ορίζοντα.
Προχώρησε κι έκατσε σ’ ένα παγκάκι στη μεγάλη πλατεία. Ήταν ερημική δίχως θόρυβο
έμοιαζε παγωμένη, νεκρή. Αναπόλησε τη ζεστή κίνησή της το καλοκαίρι με τα
τραπεζάκια, τους λουκουμάδες, τα παιδάκια που ’παιζαν στη μέση, τους νέους με τις
αδιάκοπες βόλτες τους. ...
Από τη συλλογή
διηγημάτων ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου