ΜΑΡΙΑ ΠΑΛΛΑ

...θὰ μποροῦσαν νὰ συμβαίνουν πολλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ βλέπουμε σὲ πλατεῖες καὶ πεζόδρομους σὲ μακρινὲς πολιτεῖες – ὁλόκληρα πιάνα μὲ οὐρὰ μπροστὰ σὲ πολυκαταστήματα, ὀρχῆστρες –, κάτι γίνεται στὸ μῆκος τῆς Ἀριστοτέλους πρὸς τὴν Τσιμισκῆ, ὄχι στὴν πλατεία, ἐννοεῖται, γιατὶ τὰ δύο τρίτα καταλαμβάνονται ἀπὸ τραπεζοκαθίσματα, ἐκεῖ ὁ φραπὲς ἢ τὸ φραπὲ, τὸ ἀκριβότερο φημισμένο ρόφημα ἀνὰ τὴν χώρα καὶ ξακουσμένο στὰ Βαλκάνια, μᾶς περιέλουσε πολτὸς τῆς χτυπημένης φραπεδιᾶς καὶ τῆς ἐξηλιθίωσης. Περίσσεψαν ἀκαλλιέργητοι κι ἀνάγωγοι, οἱ τζάμπα μάγκες, κυριάρχησαν πάνω σ’ ἐκείνους ποὺ πρὶν μιλήσουν σὲ ἄγνωστο συμπολίτη, τηροῦν ὅρους εὐπρεπείας. Κι ἐπειδὴ βασιλεύει τὸ δίκιο τοῦ ἰσχυροτέρου, δηλονότι ὁ νόμος τῆς ζούγκλας, ἐκεῖνοι ποὺ λέγαμε περνιοῦνται γιὰ ἀγαθοί, τουτέστιν χαζοί, γι’ αὐτό κρύφτηκαν καὶ κανένας δὲν ξέρει κατὰ ποῦ νὰ βολιδοσκοπήσει. Τουλάχιστον τὰ σαλιγκάρια βγαίνουν μετὰ τὴ βροχή. Μιὰ ἐφημερίδα ἀνακοίνωσε πὼς θὰ διέθετε σὲ χαμηλὴ τιμὴ δισκάκια κλασικῆς μουσικῆς καὶ ἡ οὐρὰ ἀπὸ τὸ κτίριο στὴν Ἁγίας Σοφίας ἔφθασε ὣς τὴ θάλασσα. Πολὺ προτοῦ καθιερωθεῖ σὲ θεσμὸ ἡ Γιορτὴ τῶν Ἀγγέλων ποὺ μαζεύει χειροκροτητὲς στὴν πλατεῖα Ἀριστοτέλους, κάπου στὴ στοὰ Χὶρς ἢ τοῦ Τόττη πεντέξι μαθητὲς ὠδείου ἔπαιζαν τὸν Κανόνα μὲ τὰ ἔγχορδά τους καὶ οἱ ἄνθρωποί μας τοὺς κύκλωσαν καὶ τοὺς ἄκουαν ἀφοσιωμένοι. Πάντα ὑπάρχει τρόπος νὰ ξετρυπώσουμε τὰ σαλιγκάρια ἀπὸ τὶς κρυψῶνες τους. Τὸ χαμόγελο τῆς Τζοκόντας στὸ Λοῦβρο, στὰ ἀεροπλάνα, στὰ σοκολατάκια – καὶ μέσα στὴν καρδιά μας ἀπὸ τὴν πρώτη φορὰ ποὺ τὸ ἀκούσαμε, ἀπὸ τότε ἢ σχεδόν, θρονιάστηκε ἐκεῖ μέσα καὶ ἡ παρουσία αἰσθητὴ κάθε ποὺ ὁ ἐγκέφαλός μας δίνει ἐντολὴ ἐρήμην μας, ὅπως οἱ χτύποι ποὺ δὲ μᾶς ρωτᾶνε, μὰ ξέρουμε ὅτι χάρη σ’ αὐτούς καί ὑπάρχουμε καί σκεφτόμαστε καί ἀγαπᾶμε. Θὰ βρεθοῦν αὐτοί ποὺ θ’ ἀντιτείνουν ὅτι ἐδῶ ἔχουμε τόσες ἐκδηλώσεις, πολιτιστικὲς ὀργανώσεις, τόσα φεστιβὰλ καὶ θὰ ἔχουν ὅλα τὰ δίκια, κοτζὰμ συμπρωτεύουσα, σοῦ λέει, εἶναι ὅμως πέρα γιὰ πέρα ἀληθινὸ ὅτι τὰ δρώμενα δὲν ἀφήνουν τὸ ἀεράκι τους νὰ πνέει πάνω ἀπὸ τὴν πόλη, αὐτό ποὺ πετυχαίνουν εἶναι νὰ φανταζόμαστε πῶς θὰ ἦταν ἂν αὐτή βίωνε τὸν πολιτισμὸ καθ’ ὅλον τὸν χρόνο…

Απόσπασμα από το μυθιστλορημα Μικρή Μεγάλη Εβδομάδα

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)