ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΟΥΡΟΥΝΗΣ

Η Οδός Μουσσών χωρίς τις Μούσες

Γράφω το «Μουσσών» με δύο σίγμα γιατί έτσι είναι γραμμένο πάνω στις τενεκεδένιες ταμπέλες που βρίσκονται ακόμα καρφωμένες στις γωνιές από τα ελάχιστα παλιά σπίτια που απόμειναν στο δρόμο μας. Αν το έγραφα με ένα, θα ένοιωθα ότι κι εγώ την προδίνω κι ότι συνδράμω στην καταστροφή της. Αρκετά της κάνανε και της κάνουν. Το πρώτο πράγμα που της ξερίζωσαν ήταν η τούρκικη βρύση κάτω από τον πλάτανο, ανάμεσα στην εκκλησία και στο σπίτι μας, με το μαρμάρινο πλακόστρωτο όπου αραδιάζαμε τους τενεκέδες και περιμέναμε να ’ρθει το νερό. Μια μέρα ο επίτροπος της εκκλησίας έφερε μερικούς εργάτες, την ξηλώσανε μαζί με τα μάρμαρά της και  πήγαν και τη στήσανε στην αυλή του σπιτιού του. Κανείς δεν μίλησε, γιατί τα χρόνια εκείνα κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Μίλησε όμως η  ίδια η βρύση. Κάποτε που έσκυψε να πιει νερό από το στόμα της, έπαθε συγκοπή και πέθανε.

      Έτσι ήταν η Μουσσών, άλλους τους αγκάλιαζε κι άλλους τους απόδιωχνε. Εμάς αυτή μας ντάντεψε, αυτή μας έπαιξε, αυτή μας μάλωσε, αυτή μας έδειξε το δρόμο για τη ζωή, κι όταν μεγαλώσαμε αρκετά, αυτή μας ξεπροβόδισε. Οι γονείς μας είχαν έρθει από την Ανατολή για να σωθούνε, εμείς φύγαμε στη Δύση για να πλουτίσουμε. Αφήσαμε πίσω τις γριές και τους γέρους να την προσέχουν και τότε άρχισε το κανονικό ξερίζωμα. Τη σκάψανε με μπουλντόζες, την ξεκοιλιάσανε, ξερίζωσαν τα δέντρα της, τις αυλές της, τις κληματαριές της, γκρεμίσανε τις σιδερένιες πόρτες της, όμως αυτή εκεί, επιμένει να υπάρχει. Έστω με δέκα μόνο σπίτια από τα παλιά που της έχουν απομείνει – και με την ουρά της. Στην ουρά της υπάρχουν άλλα δέκα χαμόσπιτα όπου ζούνε Ρωσοπόντιοι και μετά τίποτα – στο κάστρο τελειώνει η Μουσσών.

…

Απόσπασμα από το ομότιτλο διήγημα της συλλογής «Νύχτες με ουρά»,

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)