ΣΙΜΟΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ

ΤΟ ΤΡΑΜ

...

     Η γιαγιά κοίταζε έξω από το παράθυρο κι εγώ κοίταζα τη γιαγιά που οι ρυτίδες της είχαν χαθεί, το δέρμα της είχε τσιτώσει. Γιατί αυτή η ξαφνική αλλαγή; Τι σήμαινε για τη γιαγιά το τραμ; Ακολούθησα το βλέμμα της και είδα τις ωραίες μονοκατοικίες της οδού 25^ης Μαρτίου που περνούσαν αργά μπροστά από τα μάτια μας. Βιλίτσες λιμπιστές μέσα σε κήπους με όψιμα φθινοπωρινά λουλούδια και σε περιβόλια με αχλαδιές και μηλιές φορτωμένες με καρπό.

     «Τα μπερεκέτια της πατρίδας!» Η φράση δε ξεστομίστηκε από τη γιαγιά. Τη διάβασα στα χείλη της.

     «Ποια μπε... μπε... κέτια γιαγιά;», ρώτησα αδέξια.

    Με κοίταξε σα χαμένη για λίγο, αλλά μετά συνήλθε κι έδειξε  με το δάχτυλο τις ομορφιές που περνούσαν μπροστά μας σε αργή κίνηση.

     «Έτσι ήταν τα σπίτια στην «πατρίδα» γιαβρί μου», συνέχισε να μουρμουρίζει. «Αρχοντικά με λουλουδιασμένες βεράντες, κουκλίστικα, παράθυρα κι έμορφες στολισμένες πόρτες. Να, κοίτα κει! Αυτό το σπίτι μοιάζει με το ξωχικό που ’χαμε στο Τσιλάρι και πηγαίναμε το Πάσχα για τ’ αρνί. Εκείνο κει με τη στργγυλεμένη ξώπορτα και τα γαλανά κανάτια ολόιδιο με το παραθεριστικό μας στ’ ακροθαλάσσ’ είναι. Να, τώρα θε να βγει ο παππούς ο Χρήστος να ποτίσει τα λελούδια, να ξεβοτανίσει τα λαχανικά και να κλαδέψει τις μηλιές».

     Την κοίταξα, με υποψία στα μάτια. «Μπας και ττρελάθηκ’ η γιαγιά;», αναρωτήθηκα. Αφού ο παπούς ήταν χρόνια πεθαμένος, χαμένος στις χαράδρες του Ερζερούμ! ...

Απόσπασμα από το ΤΡΑΜ – Δέκα ιστορίες .....

(Πορτραίτο από το Φωτ.Αρχείο: © Γιάννη Δ. Βανίδη)